Looking for the LAST member of our Initiation 2017-Sieraad International Art Jewellery Fair Amsterdam, NOV 17

Open call INITIATION 2017 @ Sieraad International Art Jewellery Fair: 9-12 November.

 

This is going to be our third participation in Sieraad as a group, my fourth as an artist and our second year of applying the concept of boosting a jeweller’s work and imagination through a curated visit to Athens and the discovery of the riches this oecumenical, complex and living culture has to offer.

We call the trips/visits curated, because we do not just show you around or simply bring you to places every tourist feels obliged to see in Greece, but we engage in a dialogue with you on your associations and your points of view and – more importantly – on what you would like to see and understand that would be beneficial to your work. We do not believe in dry knowledge, we do not like art and culture that has no impact on life, we never learn from unconnected pieces of information which make no sense as a whole. We want you to discover, question and digest the impulses an old but never ageing culture such as the Greek one has to offer.

Greek/Roman and Christian/Judaism are the pillars of Western civilization. Once you unerstand the spirit, you have the keys to open more doors, to build more stocks, to mix them with other influences and styles and beliefs, to add your impact on it. Greek culture has always been open to the influence of the East and the North as jewellery motifs – among other crafts – manifest. Greek culture has always been an intrepid globalizer and globalizee.

My partner Christoph Ziegler and I have curated/organized eight participations in international jewellery art shows in the last 4 years and had more than 40 group or individual shows in Germany, the Netherlands and Greece in the last five years. We are both full time artists.

Our latest show „Initiation“ during Munich Jewellery Week (8-11 March 2017): http://www.initiation2017.com was a success in terms of visitor numbers, sales, PR, feed back. It had once more featured in „Current Obsession“’s Munich Jewellery Week choices: „Critic Route“ by Liesbeth den Besten.

No show we curate is or looks like the previous one. We never repeat successful recipes. Christoph and I are both visual artists and get bored by standardization. We put a lot of emphasis on the individual needs of the participants and pay a lot of attention to their ideas.

For example, last year many of the project participants felt the visit to the Acropolis and Eleusis as a boost for new ideas and I dare say as a „revelation“ or an „initiation“ — this is why we have chosen this title for our Munich show last month and this is why we want to explore further how it feeds your imagination!

For more information on terms and conditions and how to apply, please contact:

loukiarichards@gmx.de

as soon as possible. We only have 1 place available.

LINKS:

http://www.zlr-betriebsimperium.tk

http://www.initiation2017.com

http://www.leaveyourcrisis.com

http://www.myths2015.de

http://www.loukiarichards.de

http://www.christophziegler.com

Photo: Participants of our Initiation 2017 team at Munich Jewellery Week are having fun  with “Tarot Moebling” after the show closed for the day. In the picture clockwise: Anna Fanigina, Ludwig Menzel, Aleksandra Atanasowski, Loukia Richards, Renata Manganelli, Christoph Ziegler.

Chiara Cavallo: “Vertical Transitions”. A Jewellery Flaneur through Athens.

Photo credit: Chiara Cavallo and Christoph Ziegler (Athens).

Chiara Cavallo: Vertical Transitions. Solo show at Cine Trianon, Kodriktonos 21, Athens. 8-11 June 2017. Opening: 8 June at 8.30 p.m.

According to Wikipedia, the earliest human presence in the city of Athens starts somewhere between the 11th and 7th millennia BC.

The myth of king Kekrop, half human and half dragon, born by the virgin goddess Athena through a “surrogate mother” – Gaia (Earth) – attests that divine forces have always taken care of the city. The mythical struggle between Poseidon and Athena for the patronage of the city proves changes in religious cults and probably new clans gaining power in politics appr. 4.000 years ago. The Panathenea procession around August 15 was not just a religious celebration, but also a great allegory on the connection of textile to mortality, democracy and freedom.

Chiara Cavallo is not unknown to Athens. Her rich biography includes shows and curatorial work at the city of Pallas – one of the myriad of names attributed to Athena, the patron and name giver of the capital of modern Greece.

Athena — some interpret her name as making allusion to A-ta’-na, a female goddess worshipped in the East, others – such as Plato – tell us that it means: Theou noos: The thoughts of God; for Athena is born out of Zeus’ head.  In Christian terms, Athena could be understood as Agia Sophia – The holy wisdom of God or even The Virgin, because the Greek Madonna, the most worshipped deity in the Orthodox pantheon, took over the myriad names that were used to address her female predecedor.

Chiara Cavallo comes to Athens with a project combining jewellery to urban and cultural development. It is hard to miss the traces of Archaic, Classical, Roman, Byzantine, Osmanic, Bavarian, Art Deco, Bauhaus, Modernism periods if you look carefully at the city. Chiara will incorporate these traces into her jewellery. The mobile art medium will thus become a moving archive of the city development but also, through the choices of the wearer, a compass to the future.

It is also hard to miss in Chiara’s project the charming allusion made to the Flaneur tradition, a literary genre that flourished in Germany and Central Europe in the 20th century and refers to the rediscovery of the city by its walking “hommes (et femmes) de lettres“.

“The city of Athens is a stratification of habits and populations which have left traces on the local culture and have impressed the morphology of the city.
I investigate how the city have changed throught the inteventions and how it keeps its origins without losing its authenticity“, Chiara says.

“The work I developed is a result of manipulations on materials to change the appearance of the material itself. The viewer can still recognise the traces of my process’ actions. The jewelry become a container of meanings where all the variations are considered added values to the original object”

We are welcoming Chiara Cavallo as our seventh Artist In Residence/One Artist A Week at Cine Trianon Athens. We started the project as a creative response to U.S. artist Rick Lowe’s call for submissions to develop even further his Athens Documenta 14 urban project “Victoria Square” aka “Social sculpture”.

Instituto Italiano di Cultura, the Cultural Bureau of the Embassy of Italy in Greece, is a Communication Supporter of the show.

Chiara Cavallo also participates in our “Initiation” team for Sieraad Jewellery Art Fair Amsterdam, 9-12 November 2017.

If you are interested in our Artist In Residence Programme/Athens 2018 or our “Initiation/Munich Jewellery Week 2018” project, please contact us: loukiarichards@gmx.de

LINKS:

http://www.chiarajewels.com

http://www.cinetrianon.gr

http://www.leaveyourcrisis.com

http://www.initiation2017.com

www-zlr-betriebsimperium.tk

„Vertical Transitions“. Η εξέλιξη του οικιστικoύ ιστού της Αθήνας με οδηγό το κόσμημα: Από τον Μύθο έως τις μέρες μας.

Chiara Cavallo: Vertical Transitions. 8-11.6.2017. Cine Trianon, Κοδριγκτώνος 21 στο ύψος της Πατησίων. Η ατομική έκθεση πραγματοποιείται με την επικοινωνιακή υποστήριξη του Ιταλικού Μορφωτικού Ινστιτούτου Αθηνών (Γραφείο Πολιτισμού της πρεσβείας της Ιταλίας στην Ελλάδα).Με την επικοινωνιακή υποστήριξη του Ιταλικού Μορφωτικού Ινστιτούτου Αθηνών

Εχει ενδιαφέρον για το σύγχρονο Αθηναίο ο τρόπος με τον οποίο η κάτοικος μίας πανάρχαιας πόλης, της Ρώμης, βλέπει τις πέντε χιλιετίες ύπαρξης της πόλης της Αθήνας ως μία ολότητα εν εξελίξει και μεταγλωττίζει τις παρατηρήσεις της σε ένα εικαστικό μέσο – φορέσιμο και κινητό – όπως το κόσμημα.
Φορώντας το, η Κιάρα Καβάλο (Chiara Cavalo) γεννημένη στην πόλη που συνέδεσε στενά την ιστορική και πολιτιστική της μοίρα με την Αθήνα, περιπλάται στα ίχνη του μύθου, της απαρχής του πολιτισμού και της εξέλιξης του οικιστικού ιστού της τρίτης πρωτεύουσας του σύγχρονου ελληνικού κράτους.

Την κεντροευρωπαϊκή λογοτεχνική παράδοση των φλανέρ (flaneur) του 20ου αιώνα – των περιηγητών των μητροπόλεων – ανασύρει επίσης από την μνήμη μας η Ιταλίδα εικαστικός κι επιμελήτρια που έρχεται στην Αθήνα φιλοξενούμενη του προγράμματος Artist In Residence του ιστορικού κινηματογράφου της Πατησίων Τριανόν και παρουσιάζει την ατομική της έκθεση „Vertical Transitions“ (Κάθετες μεταβάσεις) στο φουαγιέ του.

Ιχνη, μοτίβα και δοξασίες – προϊστορικά, γεωμετρικά, αρχαϊκά, κλασσικά, ρωμαϊκά, βυζαντινά, αρβανίτικα, φράγκικα, οθωμανικά, βαυαρικά και πόσα άλλα – δεν θα δυσκολευτεί να βρει ο παρατηρητικός επισκέπτης στη σύγχρονη μεγαλούπολη. „Η πόλη της Αθήνας είναι μία διαστρωμάτωση συνηθειών και πληθυσμών που άφησαν ίχνη κι επέδρασαν καταλυτικά πάνω στη μορφολογία της πόλης“, λέει η Καβάλο.

Το ιδιαίτερα ενδιαφέρον στοιχείο στη δουλειά της Καβάλο είναι ότι επιλέγει να ενσωματώσει τις παρατηρήσεις της σε ένα μέσο που κινείται: Το κόσμημα (μαζί με το σώμα αυτού που το φορά) αποτελεί ταυτόχρονα αρχειακό υλικό και πυξίδα προς το μέλλον. Ο τρόπος κατασκευής του μέσω τεχνικών κοπής λαίηζερ αναπαριστά τη διαστρωμάτωση.
„Ο θεατής μπορεί να αναγνωρίσει τα ίχνη της διαδικασίας που ακολουθώ, Το κόσμημα μετατρέπεται σε ένα υποδοχέα νοημάτων, όπου όλες οι μεταβολές πάνω του δίνουν προστιθέμενη αξία στο αρχικό αντικέιμενο“, προσθέτει.

Η Καβάλο είναι η έβδομη „Artist In Residence“ που φιλοξενείται στο Τριανόν από την αρχή του έτους. Ο διατηρητέος κινηματογράφος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του Αμερικανού εικαστικού Rick Lowe προς φορείς και κατοίκους της περιοχής, να συμμετάσχουν στο εν εξελίξει έργο του “Victoria Square Project” για τη Athens Dokumenta 14. Τις εκθέσεις των φιλοξενούμενων εικαστικών επιμελούνται οι ZLR Betriebsimperium Hamburg (Christoph Ziegler + Loukia Richards).

Η Κιάρα Καβάλο σπούδασε design και κόσμημα στην Ιταλία και την Αγγλία και υπήρξε – μεταξύ άλλων – μαθήτρια του περίφημου Ruudt Peters στην Alchimia: Contemporary Jewellery School της Φλωρεντίας. Εχει παρουσιάσει τη δουλειά της σε εκθέσεις στην Ιταλία, την Ισπανία, την Ολλανδία, τη Ρουμανία, την Ελλάδα, ενώ εργάζεται και ως επιμελήτρια.

Η έκθεση „Vertical Transitions“ εγκαινιάζεται την Πέμπτη 8 Ιουνίου Μαϊου στις 8.30 μμ. 
Είσοδος ελεύθερη.

Τηλέφωνο επικοινωνίας: 210 82 15 469
e-mail: myths2015@zoho.com

LINKS:

http://www.cinetrianon.gr
http://www.chiarajewels.com
http://www.zlr-betriebsimperium.tk
Facebook: Mythen/Myths
Twitter: @LoukiaRichards

 

The Peloponnese in Lonely Planet’s TOP TEN for 2016!

Lonely Planet reveals a well known secret:

There is hardly any other place in Greece to marvel visitors with its archaic/ancient Greek/Roman/Byzantine/Medieval/Neo-Classical/modern Greece treasures.

Pelopo’nissos or “island of Pelops” is named after the mythical king and patriarch of Trojan war heroes:

http://www.theguardian.com/travel/2016/may/24/the-peloponnese-in-greece-is-the-best-place-in-europe-to-visit-in-2016-says-lonely-planet?CMP=share_btn_fb

This is what we suggest to international jewlery and textile designers:

Visit “Myths” in situ!

This is the place you can psychologically and creatively declutter, throw away everything that has bothered you so far, tank energy, optimism, inspiration, discover the inexhaustible Greek crafts tradition and start anew: www.leaveyourcrisis.com

http://www.myths2015.de

http://www.zlr-betriebsimperium.tk

Color is Power!Fiber is my Weapon!

EN/GR Greek-Swiss TréLiz (alias Lise Condis) is a pioneer of fiber hand dyeing and high quality organic crafting.

Her rebellious tweets make my day! FoLLoW her @TreLizz!

And visit her website: http://treliz.eu/

if you are ready to revise your prejudice against “the nice-but-boring-to death-hobby” of knitting, felting, crocheting.

Lise is an example of how fibers can turn your life into a Truth or Dare challenge!

Trelizz was a SUPPORTER of Myths 2015 at Sieraad Amsterdam. We thank her for her contribution in the success of our project!

—————

Δημοσιεύουμε τη συνέντευξη της  TréLiz – κατά τον κόσμο Lise Condis – που ως SUPPORTER των Μύθων στη Σιεράαντ του Αμστερνταμ, όχι μόνο πίστεψε στην επιτυχία μας, αλλά συνέβαλε με τον οβολό της καθοριστικά σε αυτή. Την ευχαριστούμε θερμώς!

Πιστεύουμε δε ότι η συνέντευξη της θα είναι χρήσιμη σε όλους τους νέους και λιγότερους νέους αναγνώστες που έχουν βαρεθεί την απραξία και το αναμάσημα της φαταλιστικής μιζέριας και θέλουν να πάρουν την ζωή στα χέρια τους, πράττοντας.

Ακολουθήστε το παράδειγμα της Λίζ: Βρείτε τι αγαπάτε που δεν υπάρχει στην αγορά και βάλτε το πάθος σας εκει, για να κάνετε με τη δουλειά σας ευτυχισμένους και πιο πλούσιους τους εαυτούς σας και τους πελάτες σας.

Οσοι γνωρίζουν όσα διδάσκουμε τα εργαστήρια και τις ομάδες μας για την τεράστια σημασία των υλικών στις δουλειές που θέλουμε να παρουσιάσουμε σε πελάτες του εξωτερικού, δεν θα εκπλαγούν. Για τους υπόλοιπους που αγνοούν τόσο τη σχετική συζήτηση όσο και τις τεράστιες εμπορικές δυνατότητες των διαφορετικών καταναλωτικών/ποιοτικών προτιμήσεων των ξένων πελατών, ευχόμαστε η συνέντευξη της Λίζ Κόντις να τους δώσει το έναυσμα να ενημερωθούν.

Ιδού οι ερωτήσεις μας και τι μας απάντησε η Λιζ:

– Πώς σου ήρθε η ιδέα να ασχοληθείς με τις ίνες, τα μαλλιά και τα κουβάρια;

Είμαι ανθρωπος που έχει πολύ ενεργεια και ήθελα να βρω κατι να με απασχολεί τον χειμώνα όταν βρίσκομαι στο σπίτι… Ετσι άρχισα να πλέκω! Συνήθως αγόραζα νήματα απο το εξωτερικό, γιατί στην Ελλάδα δεν έβρισκα πολλά νήματα που να μου αρέσουν – ειτε ποιοτικά είτε χρωματικά. Δεν ήθελα καθόλου ακρυλικό, και επειδη βαριέμαι πολύ εύκολα μου αρέσει το νήμα να έχει χρωματικές εναλλαγές. Μια μέρα διαβασα ενα αρθρο στο διαδικτυο που αναφεροταν στην επεξεργασια του νήματος και πιο συγκεκριμένα στη βαφή του.
Παντα ζωγραφιζα, φλερταρα με την Καλών Τεχνών, αλλά είχα αποφασίσει πως η ζωγραφική θα ήταν ένα χόμπυ… Αλλά το να βάψω νημα και να πειραματιστώ  ήταν μία πρόκληση που δεν μπορούσα να αρνηθω.

– Τι πλεονεκτήματα έχει για τον κατασκευαστή μία τόσο μεγάλη εξειδίκευση όσο η δική σου;

Το πλέξιμο είναι πολύ περισσότερο απ’ό,τι μια χειροτεχνία, είναι πολιτισμική κληρονομιά.  Το πιο σημαντικό ειναι η ποιότητα του νήματος: να ειναι μαλακό, ζεστό, ευχάριστο να το δουλέψεις, αλλά και να το φορέσεις. Πολλες φορες βλέπω πλεκτά, που εχουν δημιουργηθει με κόπο και μεράκι και όταν τα ακουμπας είναι σαν να χαιδευεις κάκτο… Είτε είναι κουβερτα, είτε είναι ζακέτα, είτε είναι φελτ κολιέ, αν η ποιότητα δεν είναι καλή τότε δεν θα φορεθεί, δεν θα εκτιμhθεί.  Δευτερον, το χρώμα είναι μαγεία για εμενα. Οταν το νήμα ειναι βαμμένο στο χέρι , το καθε κουβάρι ειναι μοναδικό και ας ειναι ο ιδιος χρωματισμός. Σε συνδυασμό με την εξαίσια ποιότητα των νημάτων, το αποτελεσμα του πλεκτου ειναι ιδιαίτερο,με χαρακτήρα, μοναδικό… Ζωντανό!

– Εχεις περισσότερους πελάτες στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό; Τί σου λένε για την ποιότητα των νηματων σου;

Εχω λιγότερους πελάτες στην Ελλάδα, αν και τελευταία αυτό σιγά-σιγά αλλάζει όσο με γνωρίζει περισσότερος κόσμος.
Στο εξωτερικό τα νήματα που ειναι βαμμένα στο χέρι είναι περιζήτητα, τα προτιμάνε για την ποιότητα τους, και  κάνουν περισσότερες συναλλαγές μέσω διαδικτύου οπότε δεν είναι κάτι καινούργιο για αυτούς. Με μαγεύει όταν βλέπω τα νήματα μου να ταξιδεύουν στις 4 άκρες του κόσμου. Μεγαλύτερη ικανοποίηση είναι τα θετικα σχόλια και οι φωτογραφιες που μου στελνουν με τις δημιουργίες τους.

– Πώς βλέπεις να εξελίσσεται η δουλειά σου στο μέλλον;

Με βλέπω να ταξιδευω ανά τον κόσμο με τα νήματα μου, να πειραματίζομαι με καινούργιες τεχνικες- πολύ χρώμα και νήμα.

 

 

Vision always pays off – Το όραμα πάντα επιβραβεύεται

EN/GR “Je suis Charlie”, 2015. Loukia Richards. Photo credit: Christoph Ziegler.

I like very much the interview I gave to

“grrrl and dog” — a student and blogger –

while I participated  in the Crafts Council England programme: “Selected makers answer students’ questions”.

“When asked how much she bends her vision to suit the marketplace, Loukia answers:

 I think ‘vision’ always pays off at the end.”

http://dneese.blogspot.de/2012/05/loukia-richards.html

For more links to press and interviews (in EN/NL/GR) please go to:

http://www.loukiarichards.de – Projects

———-

Από τις δεκάδες συνεντεύξεις και παρουσιάσεις της δουλειάς μου σε έντυπα, ραδιόφωνο και τηλεόραση στην Αγγλία, Γερμανία, Ολλανδία, Ελλάδα, ΗΠΑ, μου αρέσει πάρα πολύ αυτή που μου πήρε η Ντενίζ, νεαρή φοιτήτρια και μπλόγκερ, όταν συμμετείχα ως *Επιλεγμένη Βρετανίδα Δημιουργός* στο πρόγραμμα *Απαντώ σε ερωτήσεις φοιτητών* του Κράφτς Κάουνσιλ της Αγγλίας.

*Οταν την ρωτάω πόσο προσαρμόζει το όραμα της για να ταιριάζει στην αγορά, η Λουκία απαντά:

Πιστεύω ότι το όραμα πάντα επιβραβεύεται στο τέλος*.

Επίσης η ατάκα *Δεν με ενδιαφέρει να αρέσω* είναι από τις κλασικές ατάκες που λέω — σε όσους δεν το κατάλαβαν από τα συμφραζόμενα — από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.

Αλίμονο αν είσαι καλλιτέχνης και σε ενδιαφέρει να αρέσεις.

Τότε δεν θα τολμήσεις ποτέ πράγματα που δεν θα αρέσουν την χρονική στιγμή άλφα, αλλά θα σε δικαιώσουν ως πρωτοπόρο δέκα χρόνια αργότερα, την χρονική στιγμή βήτα δηλαδή.

Red Light District Amsterdam

Photo: Young tatooed prostitute, Amsterdam, 2009. Doll.

Credit: Studio Kominis Athens

Τα αγάλματα στο Άμστερνταμ είναι μικρά. Βασιλιάδες, στρατηγοί, εθνικοί ήρωες έχουν όλοι σχήμα τσέπης, πλήν ενός: του Μπαρούχ Σπινόζα. Ο αποσυνάγωγος ατενίζει την  πρώην εβραϊκή γειτονιά. Από τον μανδύα του πετάγονται πουλιά και άνθη. Πίστευε στο αδιάσπαστο σύμπαν. Πάνω στο χαμηλό του βάθρο διαβάζω: Στόχος του κράτους είναι η ελευθερία.

Κυριολεκτικά μιλώντας, την Ολλανδία την έφτιαξαν οι κάτοικοι της. Ακόμα κατασκευάζουν νέα νησιά στα περίχωρα του Άμστερνταμ. Από τον 14ο αιώνα και μετά όταν το πρώην ψαροχώρι αποκτά δυναμικό πληθυσμό κατασκευαστών, ναυτικών κι εμπόρων, κόβουν και ράβουν: κανάλια, προσχώσεις, ενώσεις, χωρίσματα. Τα σπίτια κτισμένα πάνω σε πασάλους παίρνουν – ύστερα από 3-4 αιώνες – μία πολύ περίεργη κλίση. Αυτή η συνεχής μάχη με το νερό και τα στοιχεία της φύσης, αντανακλάται, νομίζω, τόσο στην ιστορική εξέλιξη και την πολιτική παράδοση της χώρας όσο και στον χαρακτήρα των κατοίκων. Άμεσοι, σε βαθμό ωμότητας, απλοί και επινοητικοί οι κάτοικοι του Άμστερνταμ, αυτό το παράξενο μίγμα ηδονισμού και καλβινισμού σε κάνουν αμέσως να νιώσεις ελεύθερα.

Βρίσκομαι στο Άμστερνταμ φιλοξενούμενη του Ted Noten Atelier. Τον περασμένο Σεπτέμβριο, ο Ολλανδός καλλιτέχνης ξεκίνησε ένα πρόγραμμα φιλοξενίας διεθνών καλλιτεχνών σε συνεργασία με τον Δήμο του Άμστερνταμ και την εταιρεία Droog Design. Το Red Light Design Project στοχεύει στην αναβάθμιση της περιοχής Red Light District, εκεί όπου οι πόρνες στέκονται ημίγυμνες πίσω από τις βιτρίνες. Μένω σε ένα πρώην πορνείο που μαζί με άλλα έκλεισε ο δήμος κι ανακαινισμένα κι επιπλωμένα νοικιάζει τώρα σε καλλιτέχνες. Το σπίτι μου είναι τριόροφο. Έχει τρεις κρεβατοκάμαρες, δύο μπάνια, κουζίνα, ατελιέ και κατάστημα και στοιχίζει 150 (εκατόν πενήντα) ευρώ το μήνα. Έχουν παραμείνει οι κουρτίνες, οι φωτορρυθμικοί διακόπτες, τα νέον κόκκινα φώτα στους διαδρόμους, τα ‘ ίχνη’ από τα κεφαλάρια των κρεβατιών, οι νιπτήρες και οι στολισμένες με πουλιά και λουλούδια γυάλινες πόρτες. Κάθε σύγκριση με την επίσημη ελληνική πολιτιστική πολιτική (”βαριά βιομηχανία κλπ.”) ωχριά.

Δίπλα μου λειτουργεί ένας παιδικός σταθμός. Δίπλα του ένα πορνοσινεμά, πιο πέρα άλλα ατελιέ καλλιτεχνών και δίπλα τους ένα sex shop. Από την  άλλη πλευρά του σπιτιού που μένω λειτουργεί ένα μπουρδέλο με οκτώ χοντρές αφρικάνες πόρνες στις βιτρίνες. Μοιάζουν με νεολιθικές θεές της γονιμότητας. Λατρεύω τα τιγρέ νεγκλιζέ τους και τα τεράστια παπούτσια τους. Αν και το πορνείο τους είναι εξαιρετικά δημοφιλές, όπως λένε οι ειδήμονες, οι πόρνες έχουν στο πρόσωπο τους μία έκφραση βαρεμάρας. Μία από αυτές, κάθεται σε ένα σκαμνί με τα πόδια ανοιγμένα και βάφει τα νύχια της καθ’ όλη τη διάρκεια της βάρδιας της. Η διπλανή της αγαπά το λευκό χρώμα: κορμάκι, κόθορνοι και δικτυωτό καλσόν — την βαφτίζω ”λευκή οπτασία”. Συχνά τις συνοδεύει ο ”κουτσαβάκης” μαστρωπός στη δουλειά. Δείχνουν χοντρές, κουρασμένες, άβαφες. Στο δωματιάκι τους μεταμορφώνονται σε μυθικά ζώα. Αποπνέουν τεράστια δύναμη. Μπροστά τους περνούν κοπάδια ανδρών: φωνάζουν, βρίζουν, χειρονομούν. Όταν κάποιος από αυτούς το αποφασίσει, καρφώνει με τα μάτια την πόρνη και με βήμα παλαιστή τραβά προς την πόρτα της. Περπατά σαν να είναι δορυφόρος σε τροχιά. Οι φίλοι του τον αποθεώνουν. Νιώθω σαν να βρίσκομαι σε μπαλκόνι του Κολοσσαίου. Κι οι κοπέλλες μου θυμίζουν παλαιστές. Σε στίβουν με τα τεράστια μπράτσα τους και σε καρφώνουν τα τεράστια κόκκινα νύχια τους σαν μονομάχοι.

Η πόρτα ανοίγει. Της λέει, του λέει. Περνά μέσα ή φεύγει. Συχνά μένει στην μικρή πλατεία μπροστά από το πορνείο. Το σκέφτεται, παζαρεύει, αποφασίζει τελικά, μπαίνει. Η γυναίκα τραβά την κόκκινη κουρτίνα πίσω της. Επτά λεπτά κρατάει, κατά μέσο όρο, η διαδικασία. Τριάντα πέντε ευρώ — the basics. Όταν ο πελάτης ξεκινήσει, μου λέει κάποιος που γνωρίζει, η πόρνη βάζει μπρος το κοντέρ του χρόνου στο μυαλό της, έχεις δύο με τρία λεπτά μπροστά σου. Κάθε παράταση πληρώνεται επιπλέον όπως και κάθε έξτρα επιθυμία. Βλέπω τους πελάτες να βγαίνουν με το κεφάλι κάτω τρικλίζοντας — αυτές άψογες κι αμετακίνητες, φτιάχνουν λίγο το μαλλί ξανακάθονται στα σκαμπώ.

Ξέρω ότι θα επιστρέψω στην Ελλάδα εθισμένη στην ηδονοβλεψία. Από το παράθυρο μου, στον πρώτο όροφο του πρώην μπουρδέλου, μελετώ την επιθυμία του ανθρώπου να ζει με ψευδαισθήσεις. Είναι μία απο τις πιο διδακτικές εμπειρίες που έχω κάνει.

Οι πιο γελοίοι όλων είναι οι τουρίστες. Έρχονται με τις οικογένειες τους και τραβάνε φωτογραφίες. Δεν μπορούν να τραβήξουν τις πόρνες, παντού υπάρχουν αυτοκόλλητα ”’no pictures” και ξέρουν ότι οι προστάτες θα τους σπάσουν στο ξύλο αν το επιχειρήσουν. Φωτογραφίζουν λοιπόν εμένα καθώς κάθομαι στο ατελιέ δίπλα στη βιτρίνα του δρόμου και κεντάω. Νομίζουν ότι είναι ”εκτός βάρδιας”. Κανείς δεν προσέχει ότι είναι εργαστήριο κι όχι πορνείο. Αυτό θέλουν να δουν αυτό βλέπουν. Πρώτα φωτογραφίζουν και μετά κοιτάνε. Είναι θλιβερό όν ο τουρίστας. Συλλέγει εμπειρίες που ποτέ δεν έκανε ούτε πρόκειται να κατανοήσει πως γίνονται. Θα δείξει την φάτσα μου στους φίλους του σε κάποιο βαρετό slides show με κριτσίνια και μπύρα και θα πει: ”Πόρνη στο Άμστερνταμ, την φωτογράφισα παρά την απαγόρευση”. Τους συνοδεύουν γυναίκες που κακαρίζουν βλέποντας τα κορίτσια. Κάποιες φιλάνε περιπαθώς τον αγαπημένο τους μπροστά στα τζάμια του πορνείου. Αναρωτιέμαι γιατί;

Κοιτάω τα πρόσωπα των αντρών που θέλουν να αγοράσουν λίγα λεπτά από την ζωή μίας πόρνης. Η έκφραση τους μοιάζει με αυτή των γυναικών όταν κοιτάνε ένα ακριβό ζευγάρι παπούτσια που πιστεύουν ότι θα τις κάνει επιθυμητές και συνακόλουθα δυνατές. Θέλουν, αλλά δεν ξέρουν αν αντέχει η τσέπη τους. Παρατηρώ επίσης: όταν οι πόρνες τους χαμογελάνε, το πρόσωπο όλων των ανδρών λάμπει.

Κανείς στο Άμστερνταμ δεν πάει στο πορνείο για το σεξ. Σεξ μπορείς να βρεις εύκολα τζάμπα. Στο πορνείο πας για την ψευδαίσθηση της δύναμης για να παίξεις το παιχνίδι της εξουσίας και της υποταγής.

Δεν μου αρέσει η πορνεία. Δεν μου αρέσει η μετατροπή του ανθρώπινου σώματος σε πράγμα. Ευτυχισμένες πόρνες δεν θα βρεις ούτε στα αυτοδιαχειριζόμενα πορνεία του Άμστερνταμ. Ακούς ιστορίες τράφικινγκ, κακοποίησης, ναρκωτικών, απόγνωσης. φτώχειας. Το αξιακό μας σύστημα, ωστόσο, θεοποιεί και λατρεύει τα σύμβολα της εξουσίας: χρήμα, αξιώματα, σχέσης πατρωνείας και δουλικότητας. Το να ονειρεύεται κανείς ότι θα καταργήσει μόνο την πορνεία είναι τουλάχιστον αφελές.

Δεν ξέρω αν οι Ολλάνδοι, νομιμοποίησαν το 2000 τις πόρνες για λόγους ανεκτικότητας ή πρακτικότητας: νομιμοποιούμε ό,τι δεν μπορούμε διαφορετικά να ελέγχξουμε. Βλέποντας ωστόσο ότι η αγορά του σεξ κινεί την αγορά του τουρισμού και τα συμπαρομαρτούντα, είναι μάλλον ανεδαφικό οικονομικά να την καταργήσουν ή να την περιορίσουν ή, όπως είναι το φιλόδοξο σχέδιο του Red Light Design, να δημιουργήσουν εναλλακτικές χρήσεις των κτιρίων.

Το άγαλμα ”Belle”, αφιερωμένο στην άγνωστη πόρνη, προτρέπει με την επιγραφή: “Σεβαστείτε τους εργαζόμενους στη βιομηχανίας του σεξ σε ολόκληρο τον κόσμο!” Είναι τοποθετημένο μπροστά στην αρχαιότερη εκκλησία της πόλης την Άουντε Κέρκ (Oude Kerk) που ρίχνει τη σκιά της πάνω στο σπίτι μου και το πορνείο δίπλα. Το γραφείο του πάστορα βλέπει στο πορνείο. Γελάω με τους Αμερικάνους τουρίστες: ”Μα γιατί έκτισαν την εκκλησία δίπλα στα πορνεία;” ρωτάνε με αφέλεια. Η Άουντε Κέρκ υπάρχει από τον 13ο αιώνα. Το πάτωμα της είναι καλυμμένο με τάφους. Δέκα χιλιάδες νεκροί είναι θαμμένοι εδώ, μεταξύ των οποίων και η περιβόητη Σάσκια, η όμορφη γυναίκα του Ρέμπραντ. Περπατάμε πάνω στους τάφους. Ελάχιστα στοιχεία ξεχωρίζουν τον έναν από τον άλλο. Εδώ, βασιλιάς και φτωχός κείτονται μαζί. Προτεσταντισμός! ‘Χριστιανισμός χωρίς Χριστό, σκορδαλία χωρίς σκόρδο” έλεγε για τους προτεστάντες ο Ροϊδης. Όντως, ένα μεγάλο μέρος των Ολλανδών είναι άθεοι ή κοσμικοί — παρά τις ”καλβινιστικές νησίδες” στο βορρά όπου οι άνθρωποι ζουν όπως τον 18ο αιώνα.

Δευτέρα με Παρασκευή οι θαμώνες της Red Light District έργάζονται. Σάββατο ξεφαντώνουν. Γίνεται το έλα να δεις όχι μόνο στην ξηρά αλλά και μέσα στο ποτάμι με ημίγυμνες μεθυσμένες παρέες Ολλανδών να πίνουν και να χορεύουν μέσα τις βάρκες. Κυριακή ανάπαυση και Δευτέρα ψυχή στους δρόμους της Red Light District. Αναρωτιέμαι τι να την κάνεις την αθεϊα, όταν οι επτά αρετές του προτεσταντισμού είναι ενσωματωμένες στο ‘hard drive’ σου;

Κόβω εισιτήριο για την επίσκεψη της Άουντε Κέρκ και την  έκθεση φωτογραφίας που φιλοξενεί αυτή την εποχή. Στην είσοδο μου δίνουν μία κονκάρδα. Διαβάζω: 400 ΝΥ και βλέπω την Ολλανδία σχεδιασμένη με μπλε και κόκκινες ρίγες — παραπέμπουν στην αμερικάνικη σημαία. Τί σημαίνει αυτό; ρωτάω. “400 χρόνια Νέα Υόρκη”, μου απαντά ο ταμίας. Σκέφτομαι. Λέω: το Νέο Άμστερνταμ! Ο ταμίας μου χαμογελά ικανοποιημένος. Πώς θα ήταν άραγε η Νέα Υόρκη αν το μικρό οχυρό της Γουώλ Στρητ στο Μανχάταν είχε παραμείνει σε ολλανδικά χέρια;

Ένα λεπτό από το σπίτι μου απέναντι από το σπίτι με τις οκτώ πόρνες διασχίζοντας τη γέφυρα είναι το σπίτι του Κοραή, όπως με πληροφορεί η ταμπέλα στα ελληνικά και τα ολλάνδικά. Βλέπει στο κανάλι. Στην εποχή του πάλι πορνεία ήταν γεμάτος ο τόπος, καθότι το παλιό λιμάνι βρίσκεται λίγο παραπάνω. Περίεργο μέρος διάλεξε να μείνει.

Ζω ανάμεσα σε πόρνες, μαστρωπούς, εμπόρους λευκής σαρκός και ναρκωτικών, πρεζόνια, χασικλήδες, νταβατζήδες αλλά η Red Light District του Άμστερνταμ είναι λιγότερο επικίνδυνη από το κέντρο της Αθήνας (όπου μένω). Παρεπιπτόντως, η ελληνική τηλεόραση είναι πιο χυδαία από τα πορνομάγαζα με τα εκπτωτικά πολύχρωμα ντίλντος παραταγμένα στη βιτρίνα. Αυτά τουλάχιστον αποσκοπούν στο να κάνουν τον κόσμο να χαρεί.

Αμστερνταμ, 2009

* Η Λουκία Ρίτσαρντς είναι εικαστικός και συμμετείχε στο πρόγραμμα Red Light Design του Ted Noten Atelier σε συνεργασία με τον Δήμο του Άμστερνταμ και την εταiρεία Droog Design.