Photo: Systemalab, Peristeriones rings, 2013. 3D Print.
Χθες ολοκληρώθηκε η έκθεση *Μύθοι 2015* στο πλαίσιο της Schmuck-Munich Jewellery Week, υπο-ενότητα περί της καινοτόμου φορέσιμης τέχνης του κοσμήματος μέσα στην γιγαντιαία διοργάνωση που ονομάζεται Internationale Handwerks- und Designmesse και χρηματοδοτείται από το ομοσπονδιακό υπουργείο Οικονομικών της Γερμανίας, το Τεχνικό Επιμελητήριο του Μονάχου και την πόλη του Μονάχου.
Στην εβδομάδα που διήρκεσε η έκθεση υποδεχθήκαμε εκατοντάδες επισκέπτες από την Γερμανία, Ολλανδία, ΗΠΑ, Ιαπωνία, Κορέα, Κίνα, Ταϊβάν, Αργεντινή, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία, Βέλγιο, Γαλλία, Αγγλία, Κολομβία, Καναδά, Αυστραλία, Φιλανδία κλπ.
Πανεπιστημιακές τάξεις με καθηγητές και φοιτητές, συλλέκτες, φιλότεχνοι, οι διοργανωτές της Σιεράντ, της Χόγια και της Σμουκ, δημοσιογράφοι κια μπλογκερς, ζωντανοί θρύλοι του κοσμήματος όπως ο Οττο Κύντσλι, γκαλερίστες, επιμελητές και μέλη επιτροπών βραβείων, γνωστοί ντηζάινερς όπως η Λίντα Σωβινέ από το Βέλγιο και η Ντάιαν Πόρτερ από την Αγγλία πέρασαν από την γκαλερί, μας έδωσαν συγχαρητήρια για τη διοργάνωση, την επιλογή των καλλιτεχνών, το κόνσεπτ και το στήσιμο της έκθεσης, συζήτησαν μαζί μας στα γερμανικά, αγγλικά και γαλλικά, μας έδωσαν φηντ μπακ, προώθησαν την έκθεση μας με δικές τους αναρτήσεις στα σόσιαλ μήντια, ενώ ήδη έγιναν προτάσεις συνεργασίες σε μέλη της ομάδας μας.
Είναι μία τεράστια επιτυχία σε μία εποχή που η εικόνα της Ελλάδας στη Δύση πνέει τα λοίσθια.
Θέλω να κάνω μία πρώτη αποτίμηση και να εξηγήσω τι κάνουμε.
Η εμπειρία μας ενδεχομένως φανεί χρήσιμη και σε αναγνώστες που ουδεμία σχέση δεν εχουν με το εικαστικό κόσμημα, το ντηζάιν ή τις καλές τέχνες.
Η έκθεση Μύθοι 2015 που παρουσιάστηκε στην γκαλερί Βέλτράουμ του Μονάχου, με επιμελητές την Λουκία Ρίτσαρντς και τον Κρίστοφ Τσίγκλερ, ΔΕΝ πήρε ούτε μία δεκάρα από το ελληνικό κράτος.
Την έκθεση αυτή την χρηματοδότησαν — πολλοί από αυτούς με πικρές θυσίες — οι ίδιοι οι συμμετέχοντες.
Τους μιλησα για την επένδυση που κάνουν τώρα, για να πάρουν το χ, το ψ, το ζ αποτέλεσμα εντός της επόμενης πενταετίας.
Μιλήσαμε αναλυτικά για τους στόχους και τις προσδοκίες τους και συνεχώς τους καταρρίπτω φρούδες ελπίδες και ψευδαισθήσεις.
Εν συντομία, την κύρια ψευδαίσθηση συνοψίζει η φράση — που είμαι σίγουρη πολλοί Ελληνάρες θα την βρουν αμερικανιά:
The only place you find “success” before “work” is in the dictionary!
Τους ευχαριστώ θερμά που μου εμπιστεύτηκαν να διαχειριστώ τα χρήματα τους και προσπαθώ να δικαιώσω την εμπιστοσύνη τους αρνούμενη να τους ταϊζω παραμύθια ότι π.χ. είναι οι καλλίτερες, οι πρώτες και πράσινα άλογα. Τους μαθαίνω να δυσπιστούν με όσους τους υπόσχονται άκοπα μεγαλεία.
Τους επισημαίνω ότι η τέχνη — όπως και η ζωή — είναι ένας μαραθώνιος. Χωρίς αντοχή, εμπειρία και ενέργεια δεν θα τα καταφέρουν.
Τους υπενθυμίζω την καταπληκτική ατάκα από ταινία του Κλιντ Ηστγουντ:
Winners are willing to do what losers aren’ t
και τους σκληραγωγώ.
Αμερικανίες:
Εστω!
Επί επτά ημέρες όμως ουρά περίμεναν καθημερινά έξω από την γκαλερί στις 2 μμ που ανοίγαμε και ο κύκλος του εικαστικού κοσμήματος στο Μόναχο μιλούσε για τους Μύθους 2015!
Οχι για το πόσο ξεφτίλες είμαστε, αλλά για το ότι *Είδαμε επιτέλους μία άλλη Ελλάδα*, όπως μας συνεχάρη η διευθύντρια της μεγαλύτερης ολλανδικής έκθεσης κοσμήματος, της Σιεράντ, στην προσφατη επίσκεψη της. Τις φωτογραφικές της εντυπώσεις κάναμε σαίαρ στο Φαίησμπουκ.
Ο συνολικός προϋπολογισμός της προετοιμασίας, κατασκευών, αμοιβών συνεργατών, μεταφορών, ενοικίων, διαφήμισης και Δημοσίων Σχέσεων, του coaching των συμμετεχόντων για τη βελτίωση του ντηζάιν των έργων τους, καθώς και των μίνι αμοιβών των δύο επιμελητών – εμού και του Κρίστοφ– δεν υπερβαίνει τα 15.000 ευρώ (δέκα πέντε).
Για όσους γνωρίζουν τι σημαινει να επιμελείσαι επί τρεις μήνες και να στήνεις έκθεση για 17 άτομα σε σημαντικότατη διοργάνωση επτά ημερών στη δυτική Ευρώπη, συνειδητοποιούν ότι το ποσό είναι γελοίο.
Είναι όμως ρεαλιστικό και εφικτό, όταν έχεις κόνσεπτ και ξέρεις τον τρόπο πως θα το εφαρμόσεις κι έχεις διδαχθεί στο (γερμανικό) πανεπιστήμιο,
ότι στο εξιμπίσιον ντηζάιν μαγκιά είναι να στήνεις *παππάδες* με ελάχιστα χρήματα. Ο,τι άλλο είναι σπατάλη και φιγούρα.
Οι απόγονοι των βαρβάρων, πλην όμως δικαίων, αλληλέγγυων και εργατικών Τευτόνων που περιγράφουν οι Ρωμαίοι συγγραφείς, φιγούρα ούτε την εποχή του Τάκιτου γούσταραν ούτε τώρα γουστάρουν.
Θέλαμε να κάνουμε μία έκθεση για τον τρόπο που βλέπουμε την θέση του ελληνικού εικαστικού κόσμημα στο διεθνές γίγνεσθαι, καθώς η Σμουκ είναι η σημαντικότερη έκθεση του είδους της στην Ευρώπη και μέσα στις 3 καλύτερες στον κόσμο.
Η στρατηγική μας δικαιωθηκε πλήρως.
Θέλαμε να κάνουμε μία έκθεση για το διεθνές κοινό και όχι για τους σαχλούς αγροίκους με τα βιζόν από κουνέλι και τα τζαμάκια-μπριγιάν που παριστάνουν τους πλούσιους αστούς σε αυτό που στα ελληνικά καταχρηστικά — με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις μέσα στο καρκατσουλιό του χώρου — αποκαλείται *γκαλερί*.
Πείτε με σνομπ.
Είμαι ανεξάρτητη εικαστικός και έχω το μεγάλο προνόμιο να λέω και να γραφω την γνώμη μου.
Δεν εχω ανάγκη κανέναν ούτε για τα χρήματα ούτε τα λάικ του.
Ας κάνει ο καθείς τη δουλειά που γνωρίζει καλά. Εγώ σιτίζομαι πουλώντας ιδέες μου.
Θέλαμε, με άλλα λόγια, να μάθουμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκκος στο Μόναχο κι όχι να στήσουμε ένα τσαντήρι του στυλ:
πάμε για γιούρια, εμείς οι Ελληνάρες, είμαστε οι καλυτεροι του κόσμου, εμείς κτίζαμε Παρθενώνες κι αυτοί τρώγανε βαλανίδια, και μετά με την ουρά κάτω από τα σκέλια να αρχίσουμε την κλάψα ότι οι κακοί ξένοι δεν μας καταλαβαίνουν και μας φθονούν, γιατι εμείς φοράμε γούνες από γάτες, ενώ αυτοί έρχονται με τα αθλητικά ντυμμένοι σαν λέτσοι.
Μίλησα για στρατηγική, γιατί χωρίς στρατηγική δεν πετυχαίνεις τίποτα.
“Success is by design”, λένε οι Αμερικάνοι, δεν έρχεται η επιτυχία τυχαία και σου κτυπά την πόρτα.
Το κόνσεπτ μας βασίστηκε στα εξής δεδομένα:
1. Εχουμε μία ομάδα, εκ των οποίων ελάχιστοι μόνο είχαν εμπειρία κι ακόμα λιγότεροι φήμη στο εξωτερικό.
2. Εχουμε μία ομάδα, εκ των οποίων ελάχιστοι μόνο είχαν κάνει σπουδές ντηζάιν ή τεχνών σε πανεπιστήμια του εξωτερικού και γνώριζαν τι εστί ντηζάιν, κονσεπτ, ντέντλάιν, πειθαρχία, λόου προφάιλ, ρεαλιστικές προσδοκίες
3. Εχουμε μία ομάδα, εκ των οποίων οι περισσότεροι θα χρειαζόντουσαν *θεραπεία σοκ* για να αποβάλουν όσα έμαθαν στην Ελλάδα είτε σχεδιαστικά είτε σε επίπεδο ψυχολογίας, συμπεριφοράς και προσδοκιών. Είχαμε δηλαδή υλικό για μία ομάδα *λάθος* που χρειάστηκε να το αποσυνδέσουμε και να το ξανασυναρμολογήσουμε εξ αρχής.
4. Εχουμε εξαιρετικά χαμηλό μπάτζεντ και ερχόμαστε από μία χώρα που την βρίζουν νυχθημερόν στο εξωτερικό για τους λόγους που την βρίζουν.
5. Εχουμε γνωριμίες και άριστες πρσωπικές σχέσεις από παλαιότερες επιτυχημένες μας συνεργασίες, ο Κρίστοφ κι εγώ, στην Γερμανία και την Ολλανδία.
6. Εχουμε μία διοργάνωση όπου εκθέτει ή επισκέπτεται η κρεμ ντε λα κρεμ του χώρου, στο γήπεδο της οποίας λόγω έλλειψης φήμης, αλλά και έλλειψης εικαστικής αρτιότητας της πλειονότητας των συμμετεχόντων ΔΕΝ μπορούμε να παίξουμε, γιατί θα μας πάρουν τα σώβρακα.
Εχουμε όμως μυαλό και ψυχραιμία, την αδυναμία μας να την κάνουμε πλεονέκτημα.
ήτοι: ΔΕΝ μπορούμε να παρουσιάσουμε το κόσμημα πίσω από μία βιτρίνα με ελάχιστη παρέμβαση, γιατί ΔΕΝ μιλά από μόνο του.
Για να αναδειχθεί πρέπει να του φτιάξουμε ένα νέο κόσμο, όπου εκεί ΔΕΝ ΘΑ ΣΥΓΚΡΙΝΕΤΑΙ με τίποτα άλλο παρα μόνο με το αν λέει αυτά που υπόσχεται.
Ετσι αποφασίσαμε να φτιάξουμε εμείς το γήπεδο όπου θα παίξουμε: τις δύο εγκαταστάσεις του Κρίστοφ Τσίγκλερ.
7. Εχουμε πρωσική πειθαρχία και μεγάλη πείρα στη διοργανωση και στήσιμο εκθεσεων με μικροσκοπικό΄μπάτζεντ και πολύ στενά ντεντλάινς. Εχουμε
τεράστιες σωματικές και ψυχικές αντοχές.
8. Εχουν προηγηθεί μία σειρά σιχαμένων εκθέσων για την *Ελλάδα της Κρίσης* στην Γερμανία όπου ξανά μανά ακούμε το ίδιο σκοπό: μιζέριας, κακομοιριάς, κρίση και πώς ένας φτωχός καλλιτέχνης στην Ελλάδα διαλογίζεται για τα εσώψυχα του. Ψευτιά, δηλαδή.
ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΔΕΙΧΝΑΜΕ ΑΛΗΘΕΙΑ.- αυτό αποφασίσαμε.
Θέλει τόλμη το να μιλήσει κανείς για την μαρτυρική ζωή της γιαγιάς της Υακίνθης Οικονόμου στην προπολεμική Ηπειρο και για την συνεχιζόμενη ανισότητα των δύο φύλων και τη μειονεκτική θέση της γυναίκας, ακόμα στον πρωτο κόσμο,
ή για την έκρηξη στο μυαλό της Μαριάννας Τζούτη, όταν αποφασίζει ότι θα διακόψει τις βαρετές σπουδες για το *χαρτί* και την *ζωή εν τάφω* για να κάνει αυτό που πραγματικά θέλει στην ζωή της
ή για την αρχική σημασία του κοσμήματος, την μήτρα του πολιτισμού, την αποτροπή των κακών πνευμάτων — όπως έδειξε στη συγκλοντιστική περφόρμανς των εγκαινίων η Σοφία Ζαράρη.
Ε, ναι! τότε η τόλμη να ξεγυμνωθείς συγκινεί και ΤΑ ΒΙΩΜΑΤΑ ΣΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΚΑΙ ΑΓΓΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ.
Δεν είσαι πια μόνος κι ανάδελφος σε αυτόν τον κόσμο, ένα χαμένο ταλέντο σε μία χαμένη άνοιξη, αλλά ζεις στην Δύση του Μάρτη του 2015.
Μιλάς την γλώσσα που μιλάει η πρωτοπορία και όχι το ιδίωμα του μπον πουρ λ οριάν.
Αυτή η αλήθεια λείπει από την πλειονότητα των σχεδιαστών στον διεθνή χώρο. Υπάρχουν πολλά φιλόπονα, νεαρά ταλέντα.
Ανθρωποι έτοιμοι να μοιραστούν το τι κατάλαβαν στην ζωή τους, δεν υπάρχουν.
Η αλήθεια των βιωμάτων των συμμετεχόντων και το γενναιόδωρο μοίρασμα τους θα γινόταν ο Δούρειος Ιππος μας.
Αυτό κάναμε και η στρατηγική μας δικαιώθηκε.
Οι επισκέπτες δεν μένουν στο αν το κόλλημα ή το δέσιμο ενός κοσμήματος έχει τεχνικό λάθος.
Το ξεχνάνε, καθώς σκουπίζουν τα δάκρυα τους — και δεν υπερβάλλω καθόλου: κλαινε καθημερινά, καθώς ακούν τις σκέψεις μας για την γιαγιά Ελένη, την Ανάσταση της χώρας ή το τι οδήγησε μία φανατική αναγνώστρια των μπαντ ντεσινέ να πει με το κολιέ της Ζε Σουί Σαρλί: Αυτή είναι η θέση μου και δεν μπορώ να κάνω ούτε ένα βήμα πίσω!
Μόνο με αλήθεια κερδίζεις τον σεβασμό στον χώρο μας.
Οι δύο εγκαταστάσεις που έφτιαξε ο Κρίστοφ Τσίγκλερ αποδίδουν τις σκέψεις μας για την Ελλάδα του 2015:
Ο θεατής περνά από τον Λαβύρινθο της Κρίσης στο Δάσος της Τρέλας.
Από το 2009 — διηγούμαστε στους επισκέπτες — ο κόσμος στην Ελλάδα περνά απο το ένα δωμάτιο ενός φοβερού Λαβυρίνθου σε ένα άλλο χωρίς να βλέπει φως ή έξοδο. Αυτή η διαδικασία τον τρέλανε.
Ετσι με το λίγο φώς που νόμισε ότι είδε, πέρασε στο Δάσος της Τρέλας όπου όλα είναι αντεστραμμένα και οι αντανακλάσεις των χρωμάτων που προκαλούν οι φωτισμοί νέον είναι σαν να έχει κάποιος τριπάρει.
Ως άλλη Αγαύη που τρέχει πάνω κάτω με το κομμένο κεφάλι του γιού της υπό μάλης βγάζοντας άναρθρες καρυγές, πιστεύει ότι θριαμβεύει.
Ετσι αφιονισμένοι από στυγερούς δημαγωγούς τρέχουν προς τον γκρεμό οι Ελληνες – ΣΗΜΕΡΑ.
Στην ερωτηση δε επισκεπτών γιατι οι βιτρίνες μας είναι φτιαγμένες από χαρτοκιβώτια λέμε το εξής:
Στην Αθήνα και τις άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας, χιλιάδες άστεγοι κοιμούνται κάθε νύχτα σε σπίτια από χαρτόκουτα.
Θα ήταν γελοίο, εμείς που ερχόμαστε από μία κατεστραμμένη χώρα να παρουσιάσουμε τα έργα που γεννήθηκαν με τόσες θυσίες και τέτοια βιώματα πίσω από χάι τεκ ή κυριλέ προθήκες ή να κάνουμε μία παρουσίαση ντε λυξ όπως ο Καρτιέ ή ο βαν Κληφ.
Νεο-πλουτίστικα ευρήματα ίσως ταιριάζουν σε εκθέσεις ομοτέχνων στα Ενωμένα Σουηδικά Χαλιφάτα, όχι όμως στην Γερμανία όπου ο επισκέπτης δεν μασά και μπορεί ανά πάσα στιγμή μπορεί να γυρίσει και να στην πει:
“Καλά εσείς κλαίγεστε ότι δεν υπάρχει σάλιο. Την χλίδα αυτή με τα δικά μας τα λεφτά την στήσατε, ρε;”
υ.γ. Φυσικά μέσα σε αυτή την επιτυχία δεν μπορεί να λείψει η σφήνα της ελληνικής γελοιότητας: Πριν ο αλέκτωρ λαλήσει, διάφοροι άσχετοι με τη διοργάνωση και παντελώς άγνωστοι σε εμάς ισχυρίζονται δημόσια ότι είναι συνεργάτες μας ή ότι τους παρακαλούσαμε — λέει!!!! — να συνεργαστούν μαζί μας, αλλά αυτοί δεν θέλανε.
υ.γ.2 Η έκθεση όμως δεν σταματά εδώ. Μείνετε συντονισμένοι, γιατί η εικονική μας έκθεση ΤΩΡΑ ξεκινά!
έναυσμα να ενημερωθούν.
